Kabanata 14 ng Florante at Laura

Pag-ibig anaki’y aking nakilala,
‘di dapat palakihin ang bata sa saya;
at sa katuwaa’y kapag namihasa,
kung lumaki’y walang hihinting ginhawa.”

“Sapagkat ang mundo’y bayan ng hinagpis,
namamaya’y sukat tibayan ang dibdib;
lumaki sa tuwa’y walang pagtitiis …
anong ilalaban sa dahas ng sakit?”

“Ang taong magawi sa ligaya’t aliw,
mahina ang puso’t lubhang maramdamin;
inaakala pa lamang ang hilahil
na daratni’y ‘di na matutuhang bathin.”

“Para ng halamang lumaki sa tubig,
daho’y malalanta munting ‘di madilig;
ikinaluluoy ang sandaling init;
gayundin ang pusong sa tuwa’y maniig.”

“Munting kahirapa’y mamalakhing dala,
dibdib palibhasa’y ‘di gawing magbata,
ay bago sa mundo’y walang kisapmata,
ang tao’y mayroong sukat ipagdusa.”

“Ang laki sa layaw karaniwa’y hubad
sa bait at muni’t sa hatol ay salat;
masaklap na bunga ng maling paglingap,
habag ng magulang sa irog na anak.”

Grenades and Memories

BY: AMORBABY

In days of youth, through sun and fog,

A boy and dog, an unbroken bond.

Laughter echoed, pure and free,

Friendship sealed eternally

Through fields, they'd roam, in joyous play,

Their spirits entwined, day by day.

A memory, a treasure trove,

Of love and loyalty, never to dissolve

Yet fate's cruel twist, a world undone,

Biological blight, a dreadful run.

His faithful friend, a rabid sight,

Mindless, savage, a haunting plight.

But in those eyes, a flicker, a gleam,

Recognition in the chaotic stream.

A chew thrown forth, an old routine,

Yet now a grenade, a harrowing scene.

Tears cascade, a heart's lament,

For a bond that time could not prevent.

A dog still loved, amidst despair,

A friendship's memory, beyond repair.